COLUMN Raymond de Mooij, GMW advocaten
De namen van de betrokkenen zijn gefingeerd
Financieel expert Theo Parkiet had mij telefonisch gewaarschuwd. “Ik werk al jaren voor de dames Driessen, wij kennen elkaar uit de kerk. Zo langzamerhand weet ik hoe ik ze moet aanpakken, maar makkelijk is het niet”. Het intakegesprek vond plaats in april 2016. Emma en Saar Driessen waren in de zeventig en keken niet vrolijk. “Het is nogal een eind rijden vanuit Uddel”, zei Emma Driessen beschuldigend. “Erg vermoeiend. Ook al zat meneer Parkiet achter het stuur”. Haar financieel adviseur knikte. Drs. Parkiet had een driedelig donkergrijs pak aan. Zijn oranje haar was opgeschoren tot boven zijn oren. Door een rond brilletje bestudeerde de man de stukken die voor hem lagen. Toen nam hij het woord. De dames Driessen hadden grote stukken land in en rond het stadje Uddel in eigendom. Hun overgrootvader had de landerijen begin vorige eeuw verworven en de grond in erfpacht gegeven aan landarbeiders, die in de buurt werkten. Die hadden huizen laten bouwen op de stukken land. “In totaal gaat het om 35 woningen op evenzovele erfpachtkavels. Generaties lang is er feitelijk niets veranderd. Ook de erfpachtsom niet. Die bedraagt op jaarbasis om en nabij de twee euro. Dat is natuurlijk niet reëel”. De zussen hadden besloten om de erfpachtovereenkomsten op te zeggen en de grond te verkopen. Het eerste slachtoffer was Teun Peters geweest. Hij woonde met zijn gezin in het huis waarin ook zijn ouders, grootouders en overgrootouders gewoond hadden. De opzeggingsbrief die op zijn deurmat viel, was als een bom ingeslagen. De lokale advocaat Mr Gelpke was namens de familie Peters onmiddellijk een rechtszaak begonnen.
“Het is de bedoeling dat u namens ons verweer voert”, zei Emma Driessen toen de heer Parkiet klaar was met zijn verhaal. De andere zus, Saar Driessen, had mij tot dat moment zwijgend aangekeken. Toen zij haar mond opendeed verspreidde een dranklucht zich door de kamer. “Ik weet het niet Emma”, zei ze schor. “Al te snugger lijkt hij mij niet. Volgens mij kunnen wij beter een ander advocaatje nemen”. Emma Driessen sloeg met haar hand op de bespreektafel. “Mond dicht”, beet zij haar zus toe. “Deze man gaat ons verdedigen”.
De rechtbank in Arnhem bepaalde een comparitie van partijen. In juli 2016 reisde ik af naar Uddel, waar ik mijn cliënten en de heer Parkiet oppikte. De dames woonden in een klein kasteel, met een fantastisch uitzicht over de aangrenzende landerijen. “Ah, daar is onze domoor uit Den Haag”, verwelkomde Saar Driessen mij.
“De erfpachtovereenkomst die de voorvaderen van partijen hebben gesloten is eeuwigdurend. Dat staat in de eerste regel van de handgeschreven akte”, begon Mr Gelpke zijn betoog. “De erfpacht kan derhalve niet beëindigd worden. Om die reden is de opzegging door de dames Driessen dan ook nietig”. Namens de zussen bepleitte ik onder meer dat elke duurovereenkomst beëindigd kan worden, ook al staat er ‘eeuwigdurend’ boven.
De rechter koos voor een praktische benadering. “Begrijp ik het goed, dan willen de dames Driessen het perceel waarop de familie Peters woont van de hand doen. Meneer Peters, heeft u er wel eens aan gedacht om het perceel te kopen?“ De heer Peters stond zenuwachtig op. “Heel Uddel haat die vrouwen, Edelachtbare. Ik heb er eerlijk gezegd nooit over nagedacht om hen een voorstel te doen”.
“Misschien is hier een rol weggelegd voor de advocaten van partijen”, zei de rechter.” Ik schors deze zitting. Over twee weken gaan we verder, tenzij er een oplossing is bereikt”.
Na onderhandelingen kwam die oplossing er een week later, de familie Peters kocht het land voor 500.000 euro van mijn cliënten. Saar Driessen schreef mij nog een afsluitende e-mail: “Heeft u er wel eens over gedacht om u hier als makelaar te vestigen? Dat werk gaat u een stuk beter af. Hoeft u ook niet zo na te denken”.
