Twee uitgevers hebben hem al gepolst om van zijn column ‘Lieve Rachel’ – de wekelijkse brief aan kleindochter Rachel (7) – op vrijdag in AD Haagsche Courant en op ad.nl/den-haag, straks een boekje te maken. Verslaggever Leo van der Velde zou dat als ‘kers op de taart’ beschouwen.
De serie is al zevenentwintig weken achtereen een succes. Goed voor de papieren krant Èn voor de website. Maar het idee dat Rachel maar ook haar zusje ChloÎ (2), als ze groot zijn, in een boek over hun jeugd kunnen lezen, maar ook over mijn jonge jaren in het Den Haag van vroeger, dat geeft een fijn gevoel. De combinatie van heden en verleden bevalt de lezers, want ik krijg nog iedere week leuke reacties. Allemaal positief. Het valt me op dat de lezers vaak in meerderheid op dezelfde zinsnede aanslaan. Toen ik over het vroegere Dierenpark Wassenaar schreef en de berenkuil, de mensapenhal, en het eenmansduikbootje en de tank in de speeltuin noemde, begon iedereen over de ansichtkaartfoto, die bij de ingang van alle bezoekers werd gemaakt. Bijna niemand weet ook meer dat in de Casuariestraat het Huis van Bewaring was of dat het politiebureau pal naast bioscoop Cineac zat.î Volgens Van der Velde is het de herkenning die zijn lezers terug doet denken aan vroeger. ìHet zijn niet alleen senioren die dat hebben. Nog best veel jonge mensen vinden het interessant om meer te lezen over gebeurtenissen in bijvoorbeeld de jaren zestig en schrijven dan dat ze de verhalen van hun ouders, soms grootouders hebben gehoord. En allemaal vinden ze het prachtig als het over Rachel gaat. Die spontaan alles zegt als we door de stad struinen. De Ridderzaal en het Mauritshuis noemt ze paleizen en sociÎteit De Witte een museum. Als ik dat kleine handje voel, als we over het Voorhout of de Lange Vijverberg lopen, voel ik me de koning te rijk. Rachel is ontroerend eerlijk en vaak grappig. Op straat kom ik veel Hagenaars tegen die haar soms vragen of het leuk is met opa. ëHij weet zo veelí, zegt ze dan. ëMaar weet u hoe dat komt? Hij is meer dan honderd jaar. Toch, opa?í Dan schiet ze in lach.î
Van der Velde noemt de uitstapjes met zín kleindochter een goede afwisseling met zijn werk, als hij op zijn dinsdagpagina ëBij Ons in Den Haagí schrijft over society, corps diplomatique en business. ìInmiddels kan ik ook met ChloÎ naar de kinderboerderij. Dat kan want de galaís, recepties en ontvangsten in de grote hotels en op de ambassades spelen zich voornamelijk na vijven af. Die meiden proesten het uit als ik een uurtje eerder in smoking langskom, omdat ik mijn manchetknopen of het zwarte strikje niet zelf kan vastmaken. Ze moeten al lachen als ik een jasje en een stropdas draag omdat ik niet in een t-shirt bij een ambassadeur langs kan gaan.î Hagenaars die zijn columns lezen vragen hem regelmatig naar voorgaande afleveringen.
Als men www.ad.nl/dossier/lieve-rachel intikt kun je die daar alsnog lezen.
