Hebben wij de moed om elkaar weer aan te raken?

Vol smacht zitten we allemaal te wachten tot de Corona maatregelen versoepeld worden en dat we weer kunnen gaan deelnemen aan het ‘normale leven’. Ondanks de vele beloftes en tegenstrijdige berichten begint het er steeds meer op te lijken dat de 1,5 meter samenleving voorlopig nog wel even blijft.

1,5 meter samenleving blijkt het nieuwe normaal te zijn. Maar kan je wel spreken van een echt ‘samen leven’ op deze wijze? Wat doet het met ons mensen dat wij 1,5 meter van elkaar vandaan moeten blijven?

In mijn werk ervaar ik duidelijk de afstand in mijn spreekkamer. De stoelen staan 1,5 meter van elkaar en ik geef mensen bij binnenkomst geen hand meer. Ik mag ze niet meer aanraken, geen schouderklopje, geen warme ondersteunde hand op een moeilijk moment of een troostende knuffel na een intens gesprek. Het gebrek aan dit soort menselijk contact ervaar ik als een groot gemis in mijn werk. 

Ik kan me voorstellen dat ik niet de enige ben. In het ondernemerschap is fysiek contact ook belangrijk. De hand die een deal bekrachtigt of dat ene schouderklopje wat net dat extra ‘wij begrijpen elkaar’ geeft. Menselijk contact versterkt relaties en geeft vertrouwen. Helaas kan dat niet meer in deze 1,5 meter samenleving.

Zo zien we ook onze jongeren worstelen. Normale omgang met leeftijdsgenoten wordt ze erg moeilijk gemaakt. Vaak kunnen ze geen kant op; online hun lessen volgen, het wegvallen van bijbaantjes in de horeca, tot voor kort de avondklok, feestjes en festivals zijn allemaal geschrapt. Ervaringen opdoen op het gebied van relaties wordt hen hierdoor ontnomen, wat op latere leeftijd tot problemen kan leiden.

Alle ogen zijn nu gericht op het vaccineren. Als iedereen gevaccineerd is, kunnen we weer terug naar normaal, is de belofte. Echter, ook hier worden steeds meer vraagtekens bij geplaatst. Ook mensen die gevaccineerd zijn kunnen nog steeds corona krijgen, het zij met lichtere klachten. Zij kunnen ook nog steeds anderen besmetten. Terug dus naar de 1,5 meter samenleving, waarin besmetting voorkomen moet worden. Het lijkt erop dat Corona nog wel even onder ons blijft en daarmee het risico op besmetting alsook het devies van afstand houden.

Ik maak mij ernstig zorgen om deze ontwikkelingen. De zomer is in aantocht, we willen weer naar buiten, elkaar aanraken en verbinden. Niet meer bezig zijn met de angst en risico’s van een virus. Moeten wij niet gaan accepteren dat Corona bij ons dagelijks leven hoort en, omwille van onze menselijke behoefte aan contact, het risico op besmetting voor lief nemen? Natuurlijk zal deze gezondheidsluxe niet voor eenieder zijn weggelegd. Ik denk hierbij aan de kwetsbaren onder ons. Maar ook hier moeten we een weg in vinden om te voorkomen dat deze mensen als melaatsen behandeld gaan worden.

Hebben wij de moed om elkaar weer aan te raken? Ik hoop het wel, want dat is ook een belangrijk deel van onze gezondheid en tenslotte het mooiste van menselijk contact.