Tekst: Philip Fokker
Leuke titel voor een item natuurlijk, bloed, zweet en tranen. Maar schilder Eric Dordregter heeft in zijn carrière behalve hard gewerkt, ook heel veel gelachen en genoten. En dat doet hij trouwens nog steeds, want hij blijft natuurlijk doen wat hij leuk vindt: schilderen.
Hersens bepalen wat de hand doet
Dordregter vertelt in zijn woning in Duinoord dat hij een jaar op de kunstnijverheidschool in Delft doorbracht ter oriëntatie. Het was voor hem al snel duidelijk dat hij graag met zijn handen bezig was en hij kon dan ook niet wachten om na een jaar Delft aan de slag te gaan op de Koninklijke Academie in zijn eigen stad. Daar volgde drie jaar schilderen als vak, gevolgd door nog eens twee jaar facultatief abstracte en monumentale vormgeving. Op die manier trainde hij naar eigen zeggen zijn hand én hoofd. Beiden even belangrijk omdat je hersenen bepalen wat je hand op het doek doet. Na de academie was hij zeer geïnteresseerd in abstract werk, zoals De Kooning, Appel en Bacon. En dit terwijl de tendens eigenlijk figuratief was begin jaren zeventig. Doordat hij vroeg een gezin stichtte werd hij gedwongen commercieel te gaan werken. In de Ace Art Gallery toonde zijn eerste expositie stills van filmbeelden, heel figuratief dus. Het Gemeente Museum schafte meteen (en niet voor het laatst) een werk aan. Dordregter merkte dat hij niet alleen plezier haalde uit het maken van een werk maar ook dat het ambt van creatief ondernemer hem goed lag. Na het verdwijnen van de BKR (een regeling die kunstenaars in hun levensonderhoud voorzag tussen 1956 en ‘87) moesten beeldend kunstenaars weer op eigen benen staan. Dordregter had hier destijds een voorsprong op andere kunstenaars omdat hij naast zijn kunstenaarspraktijk ook andere projecten aanpakte die geld opleverden.
Creatief met talent
Zo werkte hij samen met compagnon en goede vriend Freek Henkes aan de festiviteiten rondom de opening van het theater aan ‘t Spui. Voor deze feestelijke opening bouwde zij onder andere podia in trams die op vijf verschillende lijnen reden. Door stickers op de buitenzijde zagen deze er ook daadwerkelijk als rijdende theaters uit. Dordregter vertelt lachend dat sindsdien de HTM met reclame op hun bussen en trams ging rijden: dat stickervel idee heeft hen in de loop der jaren heel wat opgeleverd. Ook het liedje Hebt u al betaald mevrouw? nam hij met Henkes voor deze gelegenheid op. Niet veel later trok Dordregter samen met Henkes als Duo Pelikaan door het land met de hits Oranje Sjampanje en Zure regen. Als hij na een tijdje genoeg heeft van het optreden voor hossende massa’s besluit hij zich weer te gaan richten op zijn schilderwerk. Door creatief om te gaan met zijn talent en alleen klussen te doen die hij leuk vindt heeft Dordregter nog altijd plezier in zijn werk.
In opdracht
Via contacten in de sportwereld schildert hij veel voetballers en andere sporters. In Monaco besluit hij begin jaren negentig tijdens de jaarlijkse Formule 1 wedstrijd werk te laten zien dat hij van verschillende coureurs maakte. De rijders zelf komen ook een kijkje nemen in de galerie en als het Formule 1 circus het prinsendom heeft verlaten blijkt Dordregter al zijn werken te hebben verkocht. Drie jaar lang keert hij terug en wordt uitgenodigd om ook bij andere race wedstrijden langs te komen. Tijdens verschillende Champions league duels zijn in die tijd ook werken van hem te zien en verkoopt hij natuurlijk weer prima. Op het moment schildert hij alleen nog in opdracht. In de wilde jaren dat hij de wereld over reisde heeft hij een goede klantenkring opgebouwd waar hij naar eigen zeggen nog steeds profijt van heeft.
