Gerechtsdeurwaarder / Commercieel directeur
BoitenLuhrs
Het is een vroege maandagochtend begin januari. In de straten van Den Haag is het ijzig koud. Ik ben op weg naar een huis om beslag te leggen op de inboedel. Als ik de straat in rij, zie ik mensen druk bezig met het krabben van hun autoruiten. De motor staat in de meeste gevallen al aan om de auto voor te verwarmen. Een kleine jongen probeert zijn moeder te raken met een sneeuwbal. Hij mist op een haar na en de sneeuwbal valt kapot op de voorstoel. Iemand krijgt vandaag een natte broek.
Ik parkeer mijn auto en pak het dossier om te kijken bij welk huisnummer ik moet zijn. Dan valt mijn oog op een nieuwe zwarte Volkswagen Polo. Hij staat er verlaten bij. Niemand die hem alvast voorverwarmd of z’n ruiten krabt. Het blijkt de auto te zijn van degene waar ik moet zijn. Ik bekijk de Polo en zie geen beschadigingen. Na telefonisch overleg met mijn opdrachtgever besluit ik de auto in beslag te nemen en in bewaring te geven bij het bergingsbedrijf. Omdat ik wat problemen verwacht, neem ik eerst contact op met de politie om bijstand te vragen.
Als het bergingsbedrijf en de politie er zijn, lopen we samen naar het adres. We bellen aan en een slaperige man in onderbroek en hemd doet open. Verbaasd vraagt hij wat we komen doen. Ik leg uit dat we beslag komen leggen op zijn spullen in huis en op de auto die buiten staat. De spullen in huis lijken hem niet zo veel te doen. De auto wel. Hij zegt dat hij de schuld niet kan betalen en dat de auto van zijn schoonmoeder is. Ik leg uit dat me dit niet logisch lijkt. De auto staat op zijn naam, staat voor zijn deur en zijn schoonmoeder woont niet bij hem in. Dan lijkt de man ineens wakker te worden. Hij rent naar zijn slaapkamer. We horen hem rommelen en zien hem dan met trainingsbroek aan en autosleutels in de hand een sprintje naar buiten trekken: een vergeefse poging om zijn bolide te redden.
Een achtergebleven agent wacht hem op en houdt hem tegen. Na wat tegensputteren, geeft hij me de sleutels en kentekenpapieren van zijn nieuwe auto. Hij vraagt me nadrukkelijk, met tranen in zijn ogen, om voorzichtig te zijn met zijn ‘Heilige koe’ en belooft me dat de schuld van € 8.000 nog dezelfde middag wordt voldaan. Die belofte komt hij na. Alles voor z’n ‘heilige koe’, die we na het aflossen van de schuld vrijgeven.
De man kan weer naast zijn buren gaan staan om z’n autoruiten te krabben, de motor alvast aan om de auto op te warmen of om snel weg te kunnen rijden misschien. Het blijft bijzonder om te zien hoe snel mensen een schuld kunnen aflossen als ze iets, in hun ogen, dierbaars lijken te verliezen.
