De rapportage van de schade-expert was in het voordeel van mijn cliënten. De kroeg die zij exploiteerden was door een recente brand weliswaar zwaar beschadigd, maar in de ogen van de expert was er niet sprake van “een gebrek dat het genot van het gehuurde onmogelijk maakt”. Tevreden pakte ik de telefoon en belde mijn cliënten, de heren Piquet en Vlek. “Met Muis”, klonk het aan de ander kant van de lijn. Ik vertelde het goede nieuws. “Dus dat betekent dat de huurovereenkomst gewoon doorloopt en de huisbaas ons café moet opknappen?”, vroeg Muis Piquet met een vrouwenstemmetje. “Ik ga het meteen aan Ollie vertellen”.
Twee maanden eerder hadden Muis Piquet en Ollie Vlek plaatsgenomen in de bespreekkamer van mijn kantoor. Het was een opvallend stel.
De heren droegen identieke bruine bontjassen. Ollie Vlek had met zwarte eyeliner zijn ogen opgemaakt en zijn dikke wangen bepoederd. Muis Piquet was bleek en mager, hij droeg een parelketting op een witkanten bloesje. “Zoals u misschien weet –of niet natuurlijk”, giechelde Piquet zenuwachtig, “runnen wij al jaren een homobar in de stad met de naam “De Achterkant”. Iedereen is bij ons binnen geweest. Van Jos Brink tot Boy George. Er komen zelfs ministers en mensen van de televisie over de vloer”. Maar een schietincident had roet in het eten gegooid. Tijdens een ruzie in café De Achterkant was een bezoeker doodgeschoten. Muis Piquet:” Die knul die begon te schieten had ik nooit eerder gezien. Ik ben zo boos op hem geworden. “Eruit!”, heb ik tegen hem geroepen. “Jij mag hier nooit meer komen!” Kort na de schietpartij sloeg het noodlot opnieuw toe. Op een vroege zondagmorgen was brand in De Achterkant ontstaan, een deel van de benedenverdieping was door vlammen verwoest. Ollie Vlek veegde een traan van zijn wang.“Onze verzekeringsmaatschappij dacht eerst dat wij de brand zelf hadden aangestoken, moet je voorstellen! Hadden we dat gehad, komt onze verhuurder”. De heer Vlek overhandigde mij een brief.
Verhuurder AKOZ deelde mede dat zij de huurovereenkomst ontbond, nu in haar ogen verdere huur van de horecaruimte als gevolg van de brand onmogelijk was geworden. Verwezen werd naar een bepaling in het Burgerlijk Wetboek. Op verzoek van de heren Piquet en Vlek betrok ik verhuurder AKOZ in een gerechtelijke procedure bij de kantonrechter in Den Haag. Namens de heren vorderde ik “een verklaring voor recht” dat de huurovereenkomst tussen partijen nog in stand was. Herstel van de bedrijfsruimte behoorde immers nog wel degelijk tot de mogelijkheden.
De advocaat van AKOZ verweerde zich namens haar cliënte in een uitvoerige conclusie van antwoord, waarna de kantonrechter een mondelinge behandeling bepaalde. De zitting vond plaats op één van de weinige koude dagen van het vorige jaar. Het vroor en er waaide een gure wind. Mijn cliënten -deze keer in witte bontjassen gehuld- kwamen in een Bentley voorrijden. Nadat de kantonrechter de pleidooien van de advocaten had aangehoord, vroeg hij mijn cliënten om commentaar. Als een volleerd acteur stond Muis Piquet op, zwaaide zijn zijden sjaal naar achter en nam het woord. “Edelachtbare, het is heel oneerlijk wat hier gebeurt! De Achterkant is nog heel goed op te knappen, maar AKOZ wil ons niet meer als huurder in verband met die schietpartij. Ollie en ik kunnen er gewoon niet van slapen. U moet ons helpen, hoor!” De kantonrechter nam meteen een beslissing. ” Ik zal een deskundige benoemen, die moet uitsluitsel geven over de huidige staat van uw café. Indien de deskundige oordeelt dat verhuur nog mogelijk is, zal ik de vorderingen van de eisende partij toewijzen”.
Tevreden verlieten mijn cliënten het Paleis van Justitie. Buiten was het gaan sneeuwen. “Rijdt u gezellig met ons mee”, vroeg Muis, “dan nemen we thuis een afzakkertje”. Dat aanbod sloeg ik vriendelijk af. Ik moest de andere kant op.
