Raymond de Mooij, GMW Advocaten
De namen van de betrokkenen zijn gefingeerd
“De kantonrechter heeft ons veroordeeld om de vloeren, keuken en badkamer in de huurwoning te vervangen. Doen we dat niet dan moeten wij mevrouw Koekoek € 10.000,- per dag betalen.” Hans Vader kon er niet over uit. De jurist van de gerenommeerde vastgoedonderneming Steenvoorde B.V. was gepokt en gemazeld in het huurrecht. “Die Koekoek is stapelgek en belazert de boel. Maar ze komt er gewoon mee weg.”
Els Koekoek, verre familie van de oud-politicus Koekoek, huurde sinds 15 jaar een groot appartement in Amsterdam van mijn cliënt Steenvoorde. Eind 2015 sloeg het noodlot toe. Een verstopte standleiding in het appartementencomplex scheurde. Bewoners van het gebouw sloegen alarm bij Steenvorde, toen zij in de gemeenschappelijke hal rioolwater langs de muren zagen lopen. Een aantal medewerkers van mijn cliënte ging op onderzoek uit maar de werklui konden aanvankelijk de oorzaak van de lekkage niet vinden. Uiteindelijk kwam men uit bij het appartement van Els Koekoek. Maar zij was die dag niet thuis en de twee dagen erna ook niet. Via een raam hadden de mannen van Steenvoorde zich vervolgens toegang tot de woning verschaft. In de badkamer , keuken en woonkamer stond een laag rioolwater. Een week nadat er door Steenvoorde reparaties waren uitgevoerd meldde Els Koekoek zich. Hans Vader: “Ze blies hoog van de toren en eiste dat wij het gehele interieur van haar woning zouden vernieuwen. Dat hebben wij ook toegezegd.” Het uitvoeren van de werkzaamheden bleek echter onmogelijk, omdat Koekoek gemaakte afspraken steeds cancelde. “Vervolgens begon zij een rechtszaak tegen ons en verklaarde dat wij weigerden om haar woning op te knappen. Ze huilde op de zitting en kwam heel oprecht over. Bizar. Na het vonnis hebben wij opnieuw contact met Koekoek gezocht, maar zij werkte opnieuw niet mee. Erg vervelend, want nu moeten wij dwangsommen aan het mens gaan betalen.”
Op verzoek van Steenvoorde maakte ik afspraken met de advocaat van Koekoek over de dag en het tijdstip waarop de werklui aan de slag zouden gaan. Toen het zover was, belde de advocaat mij op. Zijn cliënt was ziek en kon niet opendoen. Dat scenario herhaalde zich vervolgens drie keer. Toen ik mijn confrère zei dat de maat vol was en er geen actie meer zou worden ondernomen, liet de man mij weten dat Els Koekoek dan de dwangsommen zou gaan incasseren.
Dat laatste probeerde ik in een kort geding procedure te voorkomen. Ik vertelde de Voorzieningenrechter in Amsterdam over het gedrag van Els Koekoek en betoogde dat zij geen recht had op de dwangsommen. De huurster verscheen in al haar glorie. Hoog opgestoken blond haar en een diep decolleté. “Meneer de rechter, ik heb één keer moeten afzeggen omdat mijn dochter een hersenvliesontsteking had. En daarvan proberen die vastgoedboeven nu gebruik te maken. U moet er niet intrappen hoor!” Hans Vader had echter een mooie troef, die hij precies op het goede moment uitspeelde. “Edelachtbare, wij hebben onderzoek laten doen naar de verblijfplaats van mevrouw Koekoek. De vrouw woont al jaren bij haar vriend in Rotterdam. Dat is in strijd met bepalingen uit de huurovereenkomst. Zij moet het gehuurde daadwerkelijk bewonen. Haar wanprestatie heeft ons veel schade opgeleverd. Koekoek was in Rotterdam toen de standleiding scheurde. Had zij in haar huurappartement gewoond , dan hadden wij eerder kunnen ingrijpen. Wij eisen ontruiming van het gehuurde.”
Els Koekoek keek met een verwilderde blik naar Hans Vader en viel uit haar rol. “Jij bepaalt niet wat ik wel of niet mag”, krijste ze. “Als ik in Rotterdam wil wonen dan doe ik dat.” Maar daarin vergiste Koekoek zich. Tien dagen later wees de Voorzieningenrechter vonnis. Hij verbood de huurster om de dwangsommen te executeren en veroordeelde haar bovendien om de woning te ontruimen. Koekoek had haar hand overspeeld.
